آیا می دانید معشوقه ویلیام شکسپیر که بود؟

ویلیام شکسپیر شاعر بزرگ و نامدار انگلیسی است که حرف و حدیث های بسیاری در باره ی اوو زندگی اش وجود دارد.

شکسپیر در بسیاری از آثار مشهور و شاهکارهای ادبی خود همیشه از بانویی سیاه پوش یاد می‌کند که بعضی اوقات شعرهای خود را با او آغاز یا به اتمام می‌رساند.

قرن ها این مسئله برای کارشناسان ادبی به معمایی تبدیل شده بود که ظاهراً مورخ انگلیسی در کتاب جدید خود آن را آشکار کرده است. وی ادعا می کند که زن الهام بخش شعرهای شکسپیر در حقیقت همسر خوشگذران یک مترجم ایتالیایی بوده است که بعدها روابطی عاشقانه با بزرگترین شاعر ادبیات انگلیس برقرار می کند و همین رابطه مخفی و قوی موجب پیدایش شعرهای بعدی شکسپیر می شود.

دکتر «آبری بورل» مورخ ادبیات انگلیس در کتاب جدید خود با عنوان «معشوقه شکسپیر» بر این باور است که این بانوی سیاه پوش شعرهای شکسپیر در حقیقت آلین فلوریو، همسر یک مترجم ایتالیایی بوده است که شیفته شعرهای شکسپیر می شود و شوهرش را ترک کرده و به او خیانت می کند.

دکتر بورل که سالها از عمر خود را صرف مطالعه و تحقیق در آثار، بیوگرافی و دست نوشته های شخصی شکسپیر کرده است، می گوید سالها برای پیدا کردن بانوی سیاه پوش، فکر خود را معطوف هشت نفر کرده بود که در اطراف شکسپیر با او رابطه داشتند که این لیست هشت نفری شامل همسر او نیز می شدند ولی بعد از مطالعات فراوان به این نتیجه رسیده است که همسرش نمی تواند بانوی سیاه پوش باشد چراکه طبق نوشته های شکسپیر موهای این بانو سیاه بوده و این در حالی است که همسرش موهای سیاه نداشته است.

شکسپیر در شعرهای خود بانوی سیاه پوش را با موهایی سیاه طوری توصیف می کند که هرگز در همسر او دیده نشده بود. بر اساس نوشته های شکسپیر او برای اولین بار آلین را در مهمانی «تیچفلد» خانه اشرافی کنت ساتهمپتون ملاقات می کند و رابطه آنها بعد از آن ملاقات بیشتر می شود و به جایی می رسد که الهام‌بخش شعرهای شاعر انگلیسی می شود.

قبل از این در بسیاری از کتابهای منتقدین و کارشناسان ادبیات انگلیس از این زن به عنوان زنی مرموز در تاریکی خطاب می شد که هویتش معلوم نبوده است ولی ظاهراً اسناد و بررسی های دکتر بورل با واقعیت مطابقت می کند و گفته می شود حتی اشراف زادگان انگلیسی نیز شیفته این زن شده بودند.

شعرهای ۱۲۷ تا ۱۵۴ شکسپیر به بانوی تاریکی معروف شده است که شاعر از معشوقه ای زیبا ولی مرموز صحبت می کند که دارای موها و چشم‌های سیاه است. شکسپیر در بخشی از این شعرها می نویسد: «چشمان معشوقه من اصلاً شبیه خورشید نیستند/ مرجان بیشتر از لب های او قرمزی ندارد…»

وی در غزل ۱۳۰ خود این طور نتیجه می گیرد که «و در بهشت رویاهایم عشقی مانند عشق من نایاب است.»

در سطرهای بعدی شکسپیر درباره رابطه نزدیک با این بانوی تاریکی بحث می کند که کارشناسان ادبی همه آنها را با تمثیل ها و استعاره های ادبی اشتباه می گرفتند. در اسناد و نوشته های تاریخی اطلاعات محدودی درباره روابط خصوصی شکسپیر آمده است. وی در سال ۱۵۸۲ با آنا هاتوی ازدواج کرد که حاصل آن سه فرزند بود و در وصیتنامه خود شکسپیر تنها یک تختخواب درجه دو برای همسرش گذاشته بود!او از دار دنیا چیزی نداشت ولی گنجینه ارزشمند شعرهایش را به یادگار باقی گذاشت.